کره زمین جغرافیایی سایز 20 پایه فلزی تولیدی نسیم

کره زمین جغرافیایی سایز 20 پایه فلزی تولیدی نسیم

• مشاهده خشکی ها، آب ها، قاره ها و اقیانوس ها
• نمایش محل قطب شمال و قطب جنوب
• نحوه تقسیم شدن زمین به دو نیم کره جنوبی و شمالی، محل خط استوا
• نحوه تقسیم شدن زمین به دو نیم کره شرقی و غربی و نصف النهارها
• مناسب برای: آموزش جغرافیا و زمین شناسی
• نوع: کره زمین پایه فلزی سایز 20

تاریخچه کره زمین جغرافیایی (ماکت گردان کره زمین)

کره (از یونانی σφαῖρα sphaîra) جسمی هندسی است که یک آنالوگ سه بعدی به یک دایره دو بعدی است. کره مجموعه ای از نقاط است که همگی در یک فاصله r از یک نقطه معین در فضای سه بعدی قرار دارند. آن نقطه داده شده مرکز کره است و r شعاع کره است. اولین ذکرهای شناخته شده از کره در کار ریاضیدانان یونان باستان ظاهر می شود.

کره یک شی اساسی در بسیاری از زمینه های ریاضیات است. کره ها و اشکال تقریباً کروی نیز در طبیعت و صنعت ظاهر می شوند. حباب هایی مانند حباب های صابون در حالت تعادل شکل کروی به خود می گیرند. زمین اغلب به عنوان یک کره جغرافیایی تقریب می شود، و کره آسمانی یک مفهوم مهم در نجوم است. اقلام ساخته شده از جمله مخازن تحت فشار و اکثر آینه ها و عدسی های منحنی بر اساس کروی هستند. کره‌ها به آرامی در هر جهتی می‌چرخند، بنابراین بیشتر توپ‌های مورد استفاده در ورزش‌ها و اسباب‌بازی‌ها مانند بلبرینگ‌ها کروی هستند.

اگر شعاع از مرکز به طرف مقابل کره کشیده شود، قطر ایجاد می کند. مانند شعاع، طول قطر را قطر نیز می نامند و d نشان می دهند. قطرها طولانی ترین پاره های خطی هستند که می توان بین دو نقطه روی کره رسم کرد: طول آنها دو برابر شعاع است، d = 2r. دو نقطه روی کره که با یک قطر به هم متصل شده اند نقاط پادپای یکدیگر هستند.

یک کره واحد کره ای است با شعاع واحد (r = 1). برای سهولت، کره ها را اغلب به عنوان مرکز آنها در مبدأ سیستم مختصات در نظر می گیرند، و کره ها در این مقاله مرکز خود را در مبدا قرار می دهند، مگر اینکه مرکزی ذکر شود.

یک دایره بزرگ روی کره دارای مرکز و شعاع یکسانی با کره است و آن را به دو نیمکره مساوی تقسیم می کند.

اگرچه شکل زمین کاملاً کروی نیست، اصطلاحات به عاریت گرفته شده از جغرافیا برای به کار بردن کره راحت هستند. یک خط خاص که از مرکز آن می گذرد یک محور را مشخص می کند (مانند محور چرخش زمین). تقاطع کره-محور دو قطب پادپای (قطب شمال و قطب جنوب) را مشخص می کند. دایره بزرگی که از قطب ها فاصله دارد، استوا نامیده می شود. دایره های بزرگی که از میان قطب ها عبور می کنند، خطوط طول جغرافیایی یا نصف النهار نامیده می شوند. دایره های کوچک روی کره که موازی با خط استوا هستند، دایره های عرض جغرافیایی (یا موازی) هستند. در هندسه غیرمرتبط با اجسام نجومی، اصطلاحات ژئوسنتریک باید فقط برای مثال استفاده شود و به این ترتیب ذکر شود، مگر اینکه احتمال سوء تفاهم وجود نداشته باشد.

ریاضیدانان کره را یک سطح بسته دو بعدی می دانند که در فضای سه بعدی اقلیدسی جاسازی شده است. آنها یک کره و یک توپ را تشخیص می دهند که یک منیفولد سه بعدی با مرزی است که شامل حجم موجود در کره است. یک توپ باز خود کره را حذف می کند، در حالی که یک توپ بسته شامل کره است: یک توپ بسته ترکیب توپ باز و کره است و یک کره مرز یک توپ (بسته یا باز) است. تمایز بین توپ و کره همیشه حفظ نشده است و به ویژه منابع ریاضی قدیمی تر در مورد کره به عنوان یک جامد صحبت می کنند. تمایز بین “دایره” و “دیسک” در هواپیما مشابه است.

زمین کروی یا انحنای زمین به تقریب شکل زمین به عنوان یک کره اشاره دارد. اولین ذکر مستند از این مفهوم به حدود قرن پنجم قبل از میلاد برمی گردد، زمانی که در نوشته های فیلسوفان یونانی آمده است. در قرن سوم قبل از میلاد، نجوم هلنیستی شکل تقریباً کروی زمین را به عنوان یک واقعیت فیزیکی تعیین کرد و محیط زمین را محاسبه کرد. این دانش به تدریج در سراسر جهان قدیم در اواخر باستان و قرون وسطی پذیرفته شد. یک نمایش عملی کروی بودن زمین توسط دورنوردی فردیناند ماژلان و خوان سباستین الکانو (1519-1522) به دست آمد.

مفهوم زمین کروی جایگزین باورهای قبلی در زمین مسطح شد: در اساطیر اولیه بین النهرین، جهان به عنوان یک صفحه شناور در اقیانوس با گنبد آسمانی نیمکره ای در بالا به تصویر کشیده می شد و این پیش فرض را برای نقشه های اولیه جهان مانند نقشه های جهان تشکیل می دهد. آناکسیماندر و هکاتائوس اهل میلت. گمانه زنی های دیگر در مورد شکل زمین شامل یک زیگورات هفت لایه یا کوه کیهانی است که در اوستا و نوشته های ایرانی باستان به آن اشاره شده است (رجوع کنید به هفت اقلیم).

درک این موضوع که شکل زمین با دقت بیشتری به عنوان یک بیضی توصیف می شود، به قرن هفدهم برمی گردد، همانطور که آیزاک نیوتن در Principia توصیف کرده است. در اوایل قرن نوزدهم، مسطح شدن بیضی زمین در حد 1/300 تعیین شد (دلامبر، اورست). مقدار مدرن که توسط سیستم ژئودتیک جهانی وزارت دفاع ایالات متحده از دهه 1960 تعیین شده است نزدیک به 1/298.25 است.